Vervulling het einde van de droom?
Als kind wilde ik in het Hoge Noorden op een rendier rijden. Je weet wel, zo'n onbereikbare wensdroom, zeker als je in de oorlog geboren bent. Veel van mijn dromen eindigden in vervulling maar deze niet. Veel en ver heb ik gereisd totdat ik 55+ werd en mezelf daarvoor te oud ging vinden. Ierland met z'n comfortabele "bed and breakfast" was ver genoeg vond ik. Dus overwoog ik om mijn lichtgewicht-tentje, slaapzak, -matje en bijbehoren maar eens weg te geven. Met Discovery en National Geographic televisie kun je immers vanaf je eigen sofa ook de hele wereld afreizen, al nippend aan een voortreffelijk glas wijn. Comfortabel en goedkoop. De Gobi woestijn werd mijn droom, groots en meeslepend, puur en weids, leeg en ongerept. En héél ver weg, bijna onbereikbaar. Sneeuwluipaarden, wilde Ezels, Kamelen en Mongoolse cowboys reden over mijn beeldscherm en door mijn dagdromen.
Het sofareizen bleek toch niet te voldoen en op 2 september 2002 stond ik op het vliegveld van Ulan Baatar, samen met nog zeven avontuurlijke vrouwen (toeval?). De Wandelpool bracht ons bijeen en Rik Idema was onze gids. Op 4 september zat ik al op een Mongools paard.
MONGOLIË: het land waar de wereld nog ontzagwekkend groot is en de hemel oneindig blauw. Mijn droom is nog niet ten einde want binnenkort ga ik weer naar het "wilde oosten". Ik wil naar het rendiervolk in het Hoge Noorden van Mongolië en dan heel lang door de Gobi trekken en wilde kamelen zien.

Klik hier voor website en foto Rik Idema en Tserentours in Ulaan Bator

zo 1-9 van Oost Berlijn naar Ulan Baatar
Zaterdagavond is eindelijk zo ver, de lange reis naar Mongolië begint. Eerst met de nachttrein naar Berlijn en van daaruit per vliegtuig naar Ulan Baatar. We verzamelen op het station van Amersfoort. Niet iedereen lijkt aanwezig, maar op het perron blijken we toch min of meer compleet. Ria zit al in de trein. Yvonne komt er in Hengelo bij. En Kees heeft op het laatste moment af moeten zeggen vanwege problemen met zijn knie. Het valt niet mee om alle bagage de trein in te krijgen, de coupé met couchettes is tamelijk krap, eigenlijk gewoon veel te klein voor vijf personen met al die bagage.. De luxe wagon blijkt echt luxe: alledrie een eigen coupé, en als welkom ieder een flesje wijn. Na een nacht lekker slapen komen we vroeg in de ochtend op Berlijn Zoo aan. Bagage afgeven en gauw op zoek naar het Mövenpick hotel, waar ze volgens Ans een heerlijk ontbijt serveren. Maar helaas, niet op zondagochtend om half acht. Een eindje verder gaat een terrasje open en kunnen we koffie krijgen. Daar doen we het dan maar mee.
Het is mooi weer, na de koffie gaan we snel de stad in voor wat sightseeing. De Gedächtniskirche, de Siegessäule, de Brandenburger Tor, de Reichstag. Alles vanaf een afstandje. Zoveel tijd hebben we ook niet. Het is stil op straat. Veel wegen zijn afgesloten voor verkeer in verband met een schaatswedstrijd.
Na nog een terrasje is het tijd om naar het vliegveld te gaan. De MIAT verwacht ons al, en het vertrek verloopt voorspoedig. Een korte tussenlanding in Moskou en dan door naar Ulan Bator.

ma 2-9 vliegen over en jeepcrossen door Mongolië
Aankomst in de hoofdstad van Mongolië: Ulaan Baatar (U.B.) om 00.10 = 7.10 uur plaatselijke tijd en de temperatuur hier was -3°C !! Wij werden verwelkomd door een familielid van Rik en Tuksa, onze kok en tolk.
Samen met Yvonne op een harde metalen bank in de hal geprobeerd wat te slapen, maar het was er te koud. Anderen hebben een wandeling gemaakt.
Terwijl een heleboel mensen al aan het inchecken waren kregen wij eerst nog wat warms te eten en om 12.00 uur vertrokken wij met een binnenlandse vlucht naar Ulaangom.
Wat voor toestel we hadden weet ik niet, het had 2 propellors en maakte vreselijk veel herrie. Er waren 48 personen aan boord. Wij vlogen niet hoog dus hadden we een mooi zicht op het landschap onder ons. Vanwege het monotone geluid van het vliegtuig zakten bij veel van ons de oogleden.
Aankomst Ulaangom (wat Rode Stad betekent) om 15.00 uur. Heel lang moeten wachten op onze bagage. Voor het toilet moesten we naar buiten waar een houten hokje stond met een gat in de grond, even wennen dus.
Eindelijk vertrokken wij, met 3 jeeps. Na 2 minuten rijden stopten we al weer. Wij dachten om inkopen te doen? Nee, eten. Niemand had echter trek. Uiteindelijk alleen wat rauwkost gegeten en een warm Mongools drankje, warme limonade met iets er bovenop?
Nog een klein stukje rijden en toen waren wij bij onze kampeerplaats. Voor de eerste keer moesten wij zelf onze tenten opzetten, zonder gebruiksaanwijzing. Gelukkig had ik in de Lybische woestijn ervaring opgedaan en mijn tentgenote Annemarie wist het nog beter dan mij.Daarna kwam men ons eten brengen, rijst met van alles er in, en er was ook warm water voor de thee.
Het was nog steeds heerlijk weer, een aangename temperatuur. Om 21.00 uur gingen we slapen en het was wel vreemd om er 's-nachts uit te moeten en een plekje te zoeken.

De eerste kampeerplek buiten Ulaan Gom. Na alle drukte staan we daar geheel verlaten op die enorme vlakte. In de verte drie nomadententen en de bergen waar we zullen gaan wandelen.

Om 08.15 kwamen Tuxu (?) en Bairhdla …. (?) en de drie chauffeurs. Allemaal onuitsprekelijke namen. "Zeg maar Toeksa en Toeksaa is ook goed" zei Togso (haar werkelijke naam is veel langer). Er is er één bij die zo'n kaalgeschoren monnikenhoofd heeft, een jonge man met een gespierd lijf. We krijgen ontbijt: thee, muesli, koekjes, brood en smeerbare kaas. Niet slecht.
Om 09.30 vertrekken we. Twee van de drie zijn zeer oude jeeps, natuurlijk zonder veiligheidsriemen. Dat is maar goed ook want net als op een paard, moet je meebewegen met de hobbels. De "verharde weg" op de kaart, een van de belangrijkste "highways" hier, is gewoon gravel met steenbrokken, scheuren, hobbels, kruisende riviertjes enz. Onze chauffeur scheurt er over; er is bijna geen verkeer, hoogstens een auto per ½ uur. Hij moet goed de weg weten want steeds weer slaat hij een onduidelijk spoor in en er zijn vele sporen. Vaak rijden we door een riviertje heen en dat kunnen de jeeps kennelijk wel aan.

We stoppen op een pas van ongeveer 1700 meter; er staat een Mongoolse ovoo, een stenen heuveltje met blauwe zijden sjaaltjes tussen de stenen. Deze traditie is van ver voor het Boeddhisme. Het uitzicht is schitterend. Dan weer verder en een paar keer raken we de anderen kwijt. Onderweg zien we heel in de verte de witte toppen van de bergen waar we gaan wandelen. Er zijn twee lekke banden, die de chauffeurs zelf repareren. We krijgen een goed beeld van de uitgestrektheid van dit land en hoe de veehouders in hun afgelegen "ger" leven Spreek uit "gir" met de g van Gary Grant. Langzamerhand komen er meer bergen en wordt het hoger. Rond 17.00 uur zijn we in Hovd Brigad op een soort "alpenweide" waar een riviertje door stroomt. Daar gaan we kamperen en Rik komt er vandaag met zijn NKBV-groep ook heen.
Hier hoort een dorp te zijn met vele, vele ronde witte tenten. Vorige week waren ze er nog vertelt Rik later, maar nu zijn ze allemaal weg. Waarheen? Misschien naar een festival. Alleen het stadion, grasvelden met een witte omheining, is er nog. Mongools worstelen?

Een paar van onze groep zijn bang om daar zonder jeeps te blijven. Zo ver van de bewoonde wereld en stel dat Rik niet komt! Ik maak me geen zorgen, genoeg eten èn tenten. Een "uitgevallen" deelneemster van de andere groep vertelt dat Rik die dag nog zeker zal komen en dat haar groep morgen doorgaat met 2 jeeps. Een half uurtje later komt Rik er aan, met 7 wandelaars, 1 Mongools meisje, 2 mannen, 4 paarden en 3 kamelen. De mannen heten Bahçuk en Janjuk Dorje (Jandzjoek Dorzzj). Een vrolijk groepje is het, waaronder 2 levensechte Hollandse macho's en ze zien er lekker verwilderd uit. "Rik is nog even van ons" vinden ze. En verhalen dat ze hebben! Storm, tent niet kunnen opzetten, tot 4 uur 's-nachts in de jeeps gezeten, sneeuw, kou, rivieren oversteken, kortom bar en boos. Maar ze zien er niet echt afgepeigerd uit.
We eten met z'n allen maar ik kan niet meedoen want de diarrhee heeft al heftig toegeslagen. Geen nood, ik kan wel wat spek missen. Maar 's-avonds en 's-nachts voel ik me ziek en koortsig. Dus maar Okugest (homeopatisch) geslikt en dat stopte wat.

wo 4-9 de eerste loopdag: geheimzinnige steencirkels
Vandaag is het onze eerste loopdag. Iedereen is opgewonden, nieuwsgierig en een beetje angstig."'Kan ik het wel, overleef ik de nachtvorst wel, heb ik wel de juiste uitrusting bij me?" De mensen van de andere groep met wie we samen ontbijten wordt het hemd van het lijf gevraagd. De mannen van die groep en een enkele vrouw nemen hun kans volop waar en hangen de expert uit. Soms zitten ze ons op te jutten, soms komt er goed bruikbaar advies uit. Typische bergsporters met een overschot aan adrenaline en testosteron! Ria richt ze af en toe vaardig naar rechts.
Ik ben wel benieuwd hoe ik het ga redden. Ik heb weer erg weinig geslapen.
Rond een uur of tien gaan we van start. De vorige groep rijdt weg in de jeeps; wij stappen het spoor op waar zij gisteren vandaan zijn gekomen. Meteen is er een behoorlijk lange klim. Als gewoonlijk ga ik veel te hard van start, als altijd. Ik wil zo'n klim achter de rug hebben, boven zijn, uitblazen en dan genieten van wat ik onder me en om me heen zie liggen. We rusten een paar keer kort uit, uithijg-pauze en fotostops.

Als we halverwege de eerste "pas" zijn geeft Yvonne aan dat het haar niet lukt. Ze is doodmoe, krijgt geen been meer omhoog en voelt zich slap en beroerd. Ze is bang dat ze ziek is want ze heeft ook een fikse diarree. De drijvers met de paarden en kamelen zijn ons echter al een flink eind vooruit. Iemand loopt door om hen te waarschuwen en een paard te halen voor Yvonne (zie foto). Ik blijf bij haar. De klim is ook voor mij stevig genoeg en het is klote voor haar om alleen als hekkensluiter voort te moeten klauteren. Als een van de drijvers met de paarden komt wordt Yvonne erop geholpen. Maar, gaaf! Hij heeft twee paarden meegenomen. Hij nodigt me uit om op het tweede paard te gaan. Dat wil ik wel! Het is maar een klein stukje en ik verheug me al weken om weer eens paard te kunnen rijden. Het is maar kort tot de pas maar ik vind het geweldig!

Daarom hebben we paarden bij ons.

Na een rustpauze lopen we dwars over een lange glooiiende helling die enige kilometers zal duren. De bergen zijn zo weids hier, niet zo steill dus die hellingen zijn oeverloos lang. De helling loopt onder langs een stenige roodbruine bergtop. Veel graniet, meest roze en grijs. Soms liggen er mooie donkergroene stenen tussen, die ik voor marmer aan zie. Is het wellicht kopererts of echt marmer?
Tijdens deze toch zien we ongelooflijk mooie vergezichten. De weidsheid en ruimt ervan deze bergen doet iets met ons allemaal. Het licht, de kleuren, de zon op ons gezicht, strk blauwe lucht. Wonderschoon!

Honden!
De twee honden hebben besloten ons te volgen. Ze vinden het wel wat die mensen die soms hun ontbijt niet bewaken. Ze zijn vrolijk, speels en erg vriendelijk. Soms zien we ze als een speer langs de berghelling suizen. Een marmot achterna of een grondeekhoorn.
Na een uur of anderhalf de grashellingen gevolgd te hebben stuiten we ineens op een enorme rivierbedding. Rotsen, stenen en uitgesleten bergwanden. Dit moet woest water kunnen wezen! Nu is het een stevig stromende bergrivier met koud, helder water. Er liggen stenen genoeg om over te kunnen steken zonder natte voeten te krijgen. Een stukje boven de rand van de rivier lunchen we uitgebreid. Rik vertelt dat we nu al op tweederde van de tocht van vandaag zitten.
Na de rivier moeten we een aantal kleinere ruggen over, uitlopers van de bergen rechts van ons. Blijkbaar is mijn energie op deze eerste loopdag sneller op dan ik dacht want de tocht tot aan het kamp lijkt me veel en veel langer dan de helft van wat we al gehad hebben voor de lunch. Een knap steile helling laat me ook flink mijn knieën voelen. Het is wel een pracht afdaling over een smal stenig spoor, stijl naar beneden. Na de afdaling volgens net zo'n spoor dwars over de helling, schuin naar beneden. Links en rechts van ons is de helling behoorlijk steil. Dat betekent dus dat je absoluut niet naar links wilt vallen hier! De paadjes zijn supernauw met veel losse stenen. Goed uitkijken hier. Ze zijn soms hooguit twee paardenhoeven breed.

Een woest stromende bergrivier vol watervalletjes
Dan ineens vlak voor het eind is mijn pijp blijkbaar even leeg. Hoewel ik Rik in de verte zie zitten en begrijp dat daar ergens onze kampeerplek is moet ik even pauze houden. Het is ook nog vroeg genoeg. Ria loopt bij me en wil ook nog wel even zitten. Dat doet me goed, een paar sultana's, even iets in mijn maag en ik kom weer bij. Gaandeweg voegt ook de rest zich bij ons. We zitten daar ongeveer een kwartier en genieten van het mooie uitzicht om ons heen.Daarna lopen we door naar wat waarschijnlijk het mooiste kampeerplekje van deze tocht zal blijken te zijn.

Bomen - eindelijk, we hadden ze nog maar nauwelijks gezien onderweg (Mongolië heeft nauwelijks bos) - een woest stromende bergrivier vol watervalletjes, een houten brug erover, steile kloven waar het water zich doorheen perst. Brede glad geslepen platte rotsen ernaast waarop je lekker kunt zitten.

Hier vinden we ook de stenen oven die de vorige groep gebouwd heeft en waarmee ze een sauna gemaakt hebben. Een buitentent die kan staan zonder binnentent zet je om de oven en zweten maar, het koude water is vlakbij. Een uitkomst als je zoals zij dan al een week door de bergen hebt gesjouwd en geen douche gezien hebt! Onze tenten zijn echter niet geschikt en wij gebruiken hem alleen voor het kampvuur die avond. Hard nodig wat we zitten nu al ruim boven de 2000 meter en het wordt direct steenkoud als de zon onder gaat.

Magische steencirkels
De honden zijn helemaal tot hier met ons meegelopen. Blij dat ze weer een groep hebben waar ze bij horen. Ze zullen de hele week bij ons blijven. Heerlijk vind ik dat gescharrel om onze groep heen. Ik maak me wel zorgen, het is zo leuk ze te verwennen en ze te eten te geven, maar ik ben bang dat ze dan lui worden en niet gaan jagen. Tenslotte moeten we ze straks achterlaten en moeten zij zich volledig van de jacht in leven zien te houden! Zoetjesaan komen ze met iedereen vriendschap sluiten. Het zijn erg lieve beesten. Ik hoop dat ze de winter gaan overleven!
Tijdens de wandeling - of was het tijdens de lunch - vertelt Rik ons over de steencirkels en rechtopstaande rotsen die we hier en daar hebben zien liggen. Volgens de bevolking is het iets uit de tijd dat de lama's kwamen en het Tibetaanse boeddhisme ingang vond in Mongolië. Dat is momenteel de belangrijkste godsdienst hier. Alleen in het uiterste noordwesten leven wat Islamitische groepen. Archeologen en andere onderzoekers hebben echter weten vast te stellen dat het veel en veel ouder moet zijn. Het is echter een raadsel welk volk ze heeft gemaakt en waarom. Wat hun functie was. Later tijdens de toch zullen we hele grote tegenkomen. Rik vertelde ook dat sommige van die cirkels door middel van lijnen (rechtopstaande stenen) met elkaar verbonden zijn over soms flinke afstanden. In sommige grote cirkels is een kruis aangebracht waarvan de benen allemaal exact naar de windrichtingen wijzen! Het heeft allemaal iets heel geheimzinnig, iets mythisch! Voer voor von Däniken fans!

do 5-9 de gidsen op de foto en de honden vangen geen marmot
Ontbijt om 08.00 uur en de eerste flinke klim (van 2200 naar 2350 mtr.) over een flink keienpad. Stralend weer en bezweet komen we aan bij de Ovoo op de top waar we op Rik en onze gidsen zullen wachten. Want die willen eerst op de foto.
En het is niet gauw goed dus er moet heel wat geposeerd worden. Rik zal de foto's volgend jaar aan hen geven

Tijd voor een groepsfoto en de omgeving. Wat ziet Annemarie daar wegschieten, marmot, haas, hij is haar te snel af. Verder gaat het weer over een grote, open vlakte met keien bedekt en in al haar enthousiasme gaat Ria onderuit, beschadigt flink haar knie, en komt de nooduitrusting van Helga en haar professionele zorg erg goed van pas. Bij de rivier halen we de rest in, daar is enige vorm van leven aanwezig, een soort kampement, wat marmotten, maar geen mens te bekennen. Dit weerhoudt onze gidsen er niet van zich wat toe te eigenen van het vlees. Was het ook deze dag dat "onze honden" hun aanwezigheid vergoedden door zich als marmotten jagers te bewijzen? (Nee dat was 6 september; de honden raken zeer gefrustreerd want de marmotten zijn hen steeds te snel af en duiken voor hun neus hun holletjes in.) Gunstig voor de mannen die zich later tegoed doen aan dat heerlijke marmottenvlees!! Ook Rik weet te overleven in het (in onze ogen) toch harde nomadenleven, en peuzelt aardig mee.
De lunch-stop is wederom bij een prachtige rivier, de kamelen krijgen ook rust > alle bagage wordt gelost, en de kameel met de kapotte neus wordt, onder veel protest van zijn kant, verzorgd. Een luxe lunch van kaas en blikjes vis, discussie over water- en thee-thermoskan, lekker naluieren en weer op pad. Door een prachtig dal, een ongelooflijk kleurenpallet, een marmot in de verte en stilte.
Na de rustpauze gaan Renske en Annemarie te paard en zo duiken wij het "pollenveld" in. Dat is afzien, uiteindelijk, voor Helga en Ans, té lang zonder pauze, vermoeiend door het steeds weer op elke stap te moeten letten maar de beloning is weer overdadig, een kampeerplek met uitzicht op de gletsjers. We zitten op zo'n 2950 meter en zicht op de pas die we over moeten, aan de ene kant Türgen Uul, de andere kant Kharkhiraa Uul (volgens mij is deze laatste Uul niet goed!). Tukseh heeft weer aardig haar best gedaan wat van de maaltijd te maken en de slaapzak wordt weer vroeg opgezocht.

vr 6-9 naar de gletsjers - sterke vrouwen
De derde dag van de trekking,ondanks het getal drie wordt dit voor ons een zware wandeldag.
Dus met gezonde tegenzin is tent "blond piekhaar" en ''bruine krul" voorzichtig opgestaan,door vanuit de blauwe slaapzak een blik te werpen op de gletschers.
Er zit een dunne ijslaag op de beek,wat een goed excuus is om zeker deze ochtend me niet te wassen. Met koude handen om de warme theekop,en een schuine blik op de zittenden onder ons,het ontbijt genoten.
We namen afscheid van een nomade die een paard had gekocht, zich de vorige avond bij ons had gevoegd en nu weer zijns weegs gaat.
De tenten ingepakt en de spullen bij de kamelen gezet; er begint zich een zekere routine te vormen.

We zijn nog maar nauwelijks onderweg of de zon breekt door, het is heerlijk lopen door het licht heuvelachtige terrein tussen de bergketens ……….. veel gletschers met bijzondere vormen geweldig……

De twee honden lopen met ons mee of ze echt tot de karavaan behoren ,leuk en gezellig,alhoewel de twee gidsen er niet echt op gesteld zijn. In de groep bevinden zich enkele diarreegevallen,wat natuurlijk niet prettig is, maar iedereen gaat wel gewoon doorrrrrrrrr,sterk hoorDe honden vangen een marmot
De honden krijgen een marmot te pakken en de gids spurt met z'n paard er naar toe, pakt de marmot af en killed hem, de marmot gaat hangend aan het zadel mee,en de ingewanden zijn voor de honden.
Hennie wordt geconfronteerd met blaar op hiel, die met een doordringende gil van de betrokkene door Yvonne wordt behandeld, dit alles voor eigen bestwil.
We steken een rivier over en C. valt van steen in het water, we stellen ons op in halve cirkel in verband met de gure wind enzo en daar komt ze in rode regenbroek en wit fleecejack van Helga uit de kleedkamer.
We lunchen op prachtige plek bij grote rots die veel luwte geeft,de zon schijnt uitbundig. Ik ververs m'n wonden met biogaas ondertussen genietend van de prachtige gletschers en zie echte kraanvogels die voor mij zeer betekenisvol zijn. Na een lange tocht slaan we ons kamp op vlakbij de rivier en de pas van 3000 meter.
De zon schijnt nog, de marmot wordt gevild en wasjes gedaan, tenten gezet en bijgekomen.

Er zijn 2 zieken die in de tent blijven, de rest lepelt staande/zittende de rijst met rozijnen op terwijl de zon bijna verdwijnt en de wind behoorlijk aanwakkert. Het wordt plotseling zeer koud,een aantal zoeken de slaapzak op en een paar gaan bij het gedroogde-mestvuur zitten op kamelendekens,terwijl de marmot in een grote pan met water en zout gaar?? staat te worden.Tijdens prachtig avondlicht wordt de marmot met knoflook en ui gegeten, maar niet door ons, lillend vet, te taai en ranzig enzoo.
Daarna wordt er kopje bouillion geserveerd door de gidsen,warm en errug zout,de zon zakt ondertussen echt achter de kim in het langgerekte dal en het wordt te koud.
De discrete en de niet-discrete hernia gaan met gloeiende stenen in een sok de slaapzak in, heerlijk warm dus en dan -met een gedicht, het gekreun van de gewonde kameel en het geluid van grazende paarden- ingeslapen.

Klik op foto voor vergroting

Naar boven

Vervolg

Naar homepage